“Σήμερα παιδιά, μετά που θα σχολάσετε και θα πάτε σπίτι, θέλω να γράψετε μια μικρή εκθεσούλα – ιστοριούλα και να την διαβάσετε μπροστά στην τάξη αύριο το πρωί” είπε η δασκάλα της τάξης του Πόμπου στα παιδάκια.
Την επόμενη μέρα το πρωί στην τάξη όλα τα παιδάκια είναι έτοιμα να διαβάσουν τις εκθεσούλες τους μπροστά σε όλους. Ο Πόμπος τρέχει μπροστά, πρώτος. “Εγώ κυρία, να διαβάσω πρώτος!” φωνάζει ενθουσιασμένος. “Έγραψες έκθεση Πόμπο; Και σε πολύχρωμες σελίδες;” ρωτά έκπληκτη η δασκάλα. “Ναί κυρία! Η καλύτερη έκθεση που έγραψα στην ζωή μου!” λέει ο Πόμπος γεμάτος αυτοπεποίθηση! “Ε, αφού είναι η καλύτερη σου να μην χάνουμε καιρό, να την ακούσουμε πρώτη” λέει με λίγο δισταγμό η δασκάλα.
“Μάλιστα κυρία!” λέει ο Πόμπος. “Αρχίζω να διαβάζω την ιστοριο΄ύλα μου. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και αποφάσισα να περπατήσω στο δάσος. Καθώς περπατούσα βλέπω στη άκρη του δρόμου κίτρινα αποξηραμένα κακκά. Τα περιεργάζομαι λίγο και συμπέρανα ότι ήταν αρκετά χρόνια εκεί για να ξηράνουν έτσι. Παίρνω τα κίτρινα κακκά και τα βάζω στην σάκα μου. Συνεχίζω το περπάτημα μου. Λίγο πιο κάτω βλέπω στη άκρη του δρόμου πορτοκαλί αποξηραμένα κακκά. Τα περιεργάζομαι λίγο και συμπέρανα ότι και αυτά πρέπει να ήταν αρκετά χρόνια εκεί για να ξηράνουν έτσι. Παίρνω τα πορτοκαλί κακκά και τα βάζω και αυτά στην σάκα μου. Συνεχίζω και πάλι χαρούμενος το περπάτημα μου. Μερικά μέτρα πιο κάτω βλέπω στη άκρη του δρόμου καφέ αποξηραμένα κακκά. Τα περιεργάζομαι λίγο και συμπέρανα ότι και αυτά πρέπει να ήταν εκεί στην άκρη του δρόμου αρκετά χρόνια για να ξηράνουν έτσι. Παίρνω τα καφέ κακκά και τα βάζω και αυτά στην σάκα μου. Η σάκα μου γέμισε με αποξηραμένα κακκά και αποφάσισα να γυρίσω σπίτι. Όταν πήγα σπίτι πέρασα τα τα αποξηραμένα κακκά από την μηχανή της ζύμης για να γίνουν λεπτά σαν χαρτί, τα έκοψα με το ψαλίδι και τα κόλλησα μαζί στις άκρες. Μετά με ένα μαρκαδόρο έγραψα πάνω στα κακκά – περγαμηνές την έκθεση που σας έχω διαβάσει. Τέλος!”
Τα παιδιά κοιτάζουν το Πόμπο και την δασκάλα σοκαρισμένα. Η Ελενίτσα ξερνά το πρωινό της στο θρανίο. Ο Γιαννάκης λιποθυμά. Η δασκάλα σοκαρισμένη φωνάζει θυμωμένη στον Πόμπο “τι έκθεση είναι αυτή Πομπο;”
“Μάλιστα κυρία” λέει ο Πόμπος. “Ονομάζεται “Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία!“
